বৰ্তমান••হানিফুৰ ৰহমান

এই যে মই,

চিনাকি মুখৰ মাজত অচিনাকি,

সামাজিক ছাঁৰ তলত

মোৰ মৰম, মৰ্ম, আৰু মৰ্মাহত।

ফেচবুকৰ ফটোত হাঁহি,

ইনষ্টাগ্ৰামত সাজি ধৰা জীৱন,

পিনত, চকুলোৰ টোপালত,

জীয়াই থকাৰ নাটক।

বৰ্তমান — সময়ৰ মেক-আপ,

য’ত সৌন্দৰ্য্য মাপকাঠি,

ভাল হ’বলৈ নহয় —

ভাল দেখাবলৈ দৌৰ।

কিন্তু ক’লৈ যাওঁ মই?

নিজকে কেতিয়া দেখি?

আঁচলতে এই যে আমি —

মানৱ নহয়, প্ৰতিমূৰ্তি।

তাই মাক, সি জীয়েক, তেওঁ গাঁওবাসী,

সকলোৱে এটা সমাজৰ অংশ,

য’ত সঁচা “আমি”টো হেৰাই গৈছে

নিয়ম, লাজ, আৰু লোক-চকুত।

তথাপি...

এই বৰ্তমানে মই ক’ব বিচাৰোঁ,

মোৰ সঁচা মুখখন —

যি লাজ নকৰে, মিছা নকয়।