শোকৰ ধোঁৱাই ঢাকি পেলায়
পেহেলগামৰ নীল আকাশ।
এদিন শান্তি আছিল, সপোন আছিল,
আজি—শুধু মৃত্যুৰ পৰিচয়।
সপোনৰ দৰে অহা পৰ্যটকবিলাক,
কেমেৰাৰ ফ্লেছত বন্দী হাঁহিৰো অস্তিত্ব—
মাটিত গতি হেৰুৱাই পৰি ৰ'ল।
হাঁহিৰে আৰম্ভ হোৱা দিনটো,
শেষ হ’ল—এক গুলি, এক বিষণ্ণতাত।
ধৰ্মৰ নামত হন্তাৰকৰ ঢৌ,
বুকুত নীতিৰ প্ৰশ্ন—
শিশুৰ ওঁঠত দুধ, তায়ীৰ কোলাত সপোন—
তেওঁলোকো ক্ষমা নাপালে?
অস্ত্ৰই মানৱতাৰ ভাষা হ’ল নে এতিয়া?
গছৰ পাতেও নুবুজিলে
কি হ’ল আচলতে।
বতাহো থমকি ৰ'ল—
এজনী ঘৈনীয়কৰ চিঞৰ শুনি।
সেই চিঞৰ সলনি হ'ল শ্মশানৰ স্তব্ধতাৰ সৈতে।
ৰক্তেৰে ৰঙা পদূলিত
ভাহি ফুৰে এখন পাছেৰা ফটো—
এটা পৰিয়াল, এখন হাঁহি, এখন আশা।
স্মৃতিৰ খিলঞ্জীয়াবোৰ এতিয়া বেওচা—
সিহঁতৰ অস্তিত্ব নথকা মানুহৰ দৰে।
মই চাওঁ, দেশ কান্দে।
সেনা চাওঁ, চকুত শোক।
আকাশো ৰঙা—
মাটিৰ পৰা উৰুৱা ধোঁৱাৰ দৰে।
কোন বিধান, কোন ৰাজনীতি—
এই হিংসাক ন্যায়ৰ ৰূপ দিব বিচাৰে?
কিমান মৃতদেহ লাগিব
বিশ্বক জগাবলৈ?
সিহঁত মোৰ মানুহ—
মই নাজানো তেওঁলোকৰ নাম,
কিন্তু তেওঁলোকৰ কান্দোন মোৰ বুকুত বাজে।
তাৰ আঁৰত তই, মৰমৰ দেশ,
চকুলো লুকুৱাই থাক।
তই জান—
চকুলো পৰিলেই দুর্বল বুলি ক’য়।
কিন্তু… বুকুত বেয়া লাগিছে।
অতি বেয়া লাগিছে।
সন্ত্ৰাসৰ বীজ উৎপাটিত নহ’লে,
মাটিয়ে পোষণ কৰি যাব—
প্ৰতি মৃত্যুৰ পৰা জন্ম ল’ব
আৰু এক গধূলি।
জীৱন জয় কৰক,
নহয় মৃত্যু—
শুধু এক খবৰ কাগজত হ’ব নালাগে
“নৱ দহজন পৰ্যটক নিহত…”
পেহেলগাম!
তই এতিয়া লাজত মুখ লুকুৱাস্,
স্মৃতি হ'ব নে শুধুই গাথা?
তাৰ আগতে—
আহোঁ, বাঁচো।
হিংসাৰ বিপৰীতে
এক মৰমৰ প্ৰতিবাদ হওঁ।
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ